پرواز

تنهاست.

فرورفته در افکارش. در ميان جمعيت. جمعيتي که همه شادند و خوشحال.

ولي او را با جمعيت چه کار. آزارش به کسي نرسيده بود. ولي هر کدام از افراد اين جمعيت در غيابش چه تهمت ها که به او زده بودند و قلب او را به درد آورده بودند.

 مردمان همه مشغولند. يکي به ان ديگري خوش امد ميگويد و يکي با ديگري مشغول ديده بوسي.

ولي او آنقدر در افکارش غرق است که نه خوش امد گويي کسي را مي شنود و نه دستي را که به طرفش آمده مي بيند.

و وقتي کسي با او ديده بوسي کند با لبخندي بي روح جوابش را ميدهد. تنهاست و به غمهاي خود مي انديشيد. غم هايي که گويي هرگز تمامي نخواهند داشت. در ظاهر با جمعيت بود و جمعيت را همراهي ميکرد و در باطن تنها بود با قلبي آکنده از درد

...ولي... ناگهان تمام آن افکار محو شد.

ناگهان غم هايش به انتها رسيد. ناگهان احساس سبک بالي کرد. و ديد...

آري. او آن چنان غرق در افکار خود بود که حتي نداي پيک مرگ را نشنيده بود. پيک مرگ به سراغش آمده بود و عمر وي به سر رسيده بود.

و او رفت....

با انبوهي از آرزوهاي به ثمر نرسيده. و خوشبختي هايي که آرزو ميکرد و هيچ گاه نديده. و طعم روزهايي خوش را در زندگي نچشيده...

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

آه اين دور فلک رنج بسي داد مرا

نگرفتم کام و رفتَنيَـــــــم از دنيا

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

فردا جمعيت ميگفتند: "انسان شريفي بود"

و بدين سان "عضوي از اعضاي پيکر بني آدم"! پرواز کرد...